Doga’dan bir yalnizlik öyküsü... Issiz, kurak, kayalik bir ada. Hayat yok; yesile muhtaç… Insanogluna siddetle özlem duyar. Çünkü, onun el attigi yerlere hayat verip yeserttigini duymustur. Ve bir gün gelir özlemini duydugu insan denen varliklar. Ama gelenler hiç de öyle söylendigi gibi degildir; adayi delik desik ederler…

 

Su uçsuz bucaksiz yeryüzünde öyle bir yer vardi ki, kimsenin oradan haberi bile yoktu. Uzaklarda, okyanusun tam ortasinda küçük bir adaydi burasi. Bu küçük ada, Allah’in bir avuç topragiydi sadece. Ortasinda yüksek bir tepe vardi. Uzaktan bakilinca aynen toprak bir kubbeye benziyordu. Ama yakindan tamamen kuru, küçücük bir adaciktan baska bir sey degildi. Bu adada ne ot bitiyor, ne de herhangi bir hayvan yasiyordu...

Şiilerin Gözüyle Sünniler

Resmi Dini Söylemin Elestirisi

MÜRTED

Yetkin Düşünce Sayı 25 - SİYONİZM

Yeniden İbn Sina