Doga’dan bir yalnizlik öyküsü... Issiz, kurak, kayalik bir ada. Hayat yok; yesile muhtaç… Insanogluna siddetle özlem duyar. Çünkü, onun el attigi yerlere hayat verip yeserttigini duymustur. Ve bir gün gelir özlemini duydugu insan denen varliklar. Ama gelenler hiç de öyle söylendigi gibi degildir; adayi delik desik ederler…

 

Su uçsuz bucaksiz yeryüzünde öyle bir yer vardi ki, kimsenin oradan haberi bile yoktu. Uzaklarda, okyanusun tam ortasinda küçük bir adaydi burasi. Bu küçük ada, Allah’in bir avuç topragiydi sadece. Ortasinda yüksek bir tepe vardi. Uzaktan bakilinca aynen toprak bir kubbeye benziyordu. Ama yakindan tamamen kuru, küçücük bir adaciktan baska bir sey degildi. Bu adada ne ot bitiyor, ne de herhangi bir hayvan yasiyordu...

Aliya`da Özgürlük ve Sanat

Kutsal Metin, Otorite ve Hakikat

MUHTÂR ES-SEKAFİ

Yetkin Düşünce Sayı 26 - Mankurtlaşma, Post-truth

Despotizmin Dogasi Köleligin Iflasi